Jak skutecznie pozbyć się perfekcjonizmu?

„Dążenie do dos­ko­nałości pot­ra­fi cza­sami po­kazać, jak bar­dzo jes­teśmy niedoskonali.” Janusz L. Wiśniewski

Gdy przestajesz cieszyć się życiem, musisz znaleźć powód. Gdy twoi bliscy przestają cieszyć się tobą, musisz znaleźć powód. Gdy czas spędzany z przyjaciółmi zamieniasz na pole do kolejnej wygranej, musisz znaleźć powód. Gdy obcy ludzie mówią ci, że nawet dziecko wie, że gra się dla zabawy, a nie dla zwycięstwa, musisz znaleźć powód. Gdy czas spędzany z rodziną staje się krótszy niż, czas poświęcany na pracę i dom, musisz znaleźć powód. Gdy robisz to co powinieneś, a nie to co chcesz, musisz znaleźć powód. Gdy nie potrafisz przyznać się do błędu, musisz znaleźć powód. Zrób STOPa, zatrzymaj się. Naciśnij restart i zmień coś w sobie. Najczęściej to bylejakość naszego życia napędza nas do zmian. U mnie było inaczej.

Nie potrafię wskazać takiego momentu w moim życiu, kiedy to postanowiłam dążyć do perfekcji. Zawsze najlepsza. W szkole, w sporcie, w pracy. Wszędzie. Fighter. Zwycięzca. Po czym poznasz perfekcjonistę? Po detalach. Otwórz szafę, a w niej perfekcyjnie poukładane, najczęściej kolorami, ubrania. Zajrzyj do zeszytu…równe litery, staranne pismo. Rozejrzyj się po mieszkaniu…z białą rękawiczką nie znajdziesz kurzu. W pracy, wszystko pod kontrolą.  Dążenie do perfekcji ma swoje plusy, ponieważ człowiek rozwija się, staje się coraz lepszy. Jednak perfekcja nie ma zahamowań. Nie zna granic. Zawsze podnosi poprzeczkę. Daje się we znaki. Męczy. Fizycznie i psychicznie. Możesz sobie wpajać, że tak nie jest, ale twoje ciało prędzej, czy później powie ci dość. Z perfekcjonistami żyje się źle. Bo perfekcja żąda perfekcji. Ci, którzy takich ambicji nie mają, nie są dobrym materiałem na męża, towarzysza czy współpracownika. Perfekcja powoduje komunikacyjne problemy. Świadomość perfekcjonisty jest sztywna, perfekcyjna i ubrana w perfekcyjne kulturalne ramy. To się nie mieści w perfekcyjnej głowie, że można nie sprzątnąć po sobie, zostawić pod łóżkiem brudne skarpetki, nie zaplanować czasu. Perfekcyjny nawet bawi się perfekcyjnie. Tylko, że w duchu przeraża go myśl, że inni mogą nie uznać go za perfekcyjnego. Perfekcjonizm nie ma nic wspólnego z elastycznością. Perfekcjonista to wspaniały aktor, perfekcyjnie się uśmiecha, perfekcyjnie gra szczęśliwego. A w duszy, ciągle zastanawia się, czy to co powiedział, co zrobił, jak się ruszył, jak się ubrał, nie ośmieszy go w oczach innych. Świat nie jest perfekcyjny, więc wkurza.

Perfekcjonizm rodzi się z naszej obawy przed porażką. Tylko że porażka jest wpisana w nasze życie. Jest normą. Perfekcjonizm to pewna forma ochrony przed nią. Źle znosisz porażki? Boisz się ich? Jesteś dobrym materiałem na perfekcjonistę. Perfekcjonizm to asekuracja. Myślimy, że gdy będziemy już perfekcyjni będziemy kontrolować nasz świat. Ale nie jesteśmy w stanie pokonać wszystkich przeciwności losu.

W moim OPZ – Osobistym Planie Zmiany musiałam wpisać przeciw perfekcyjne zachowania. Za dużo mogłam stracić. Teraz stosuję śmiechową terapię. Śmieję się sama z siebie. Uleczyła mnie zumba. O tak, zumba dała mi taką dawkę śmiechu z samej siebie, której nie dał mi nikt, ani nic. Broniłam się przed nią latami. Bo taniec to moja nienajlepsza strona. Pisząc ”nienajlepsza” mam na myśli MEGA fatalna! Teraz zupełnie mi to nie przeszkadza. Naładowana pozytywną energią, jestem nie do pokonania I dodatkowo rozweselam innych. Poniżej znajdziesz kilka rad, które pozwolą ci na nowo cieszyć się życiem.

Jak pozbyć się perfekcjonizmu:

1. Nie katuj siebie perfekcyjnym myśleniem: „Muszę być…mądrzejszy, lepszy, ładniejszy. Muszę robić wszystko najlepiej.” Nic nie musisz!
2. Oczyść swoje sumienie z codziennych wyrzutów, że coś nie wyszło, że coś mogłeś zrobić lepiej, że czegoś nie zrobiłeś…I co z tego? Świat się nie skończył. Nadal jest i będzie.
3. Zaakceptuj siebie. Pozwól sobie na bycie sobą. To co, że jesteś nieperfekcyjny? Rozejrzyj się wokół, gdzie te modelki z okładek? Hmmm…w photoshop’ie, w szpitalach walcząc z anoreksją, bulimią i innymi produktami perfekcjonizmu?
4. Ustal priorytety. Zapytaj siebie, co jest najważniejsze w twoim życiu. Jeżeli perfekcjonizm stawiasz wyżej niż partnerów, rodzinę czy przyjaciół – zakończ związki czym prędzej, dla dobra innych, nie każ im dłużej się z tobą męczyć. Jeżeli jesteś w stanie odpuścić bycia panią czy panem perfekcyjnym, to zrób kolejny krok.
5. Otwórz się na nieperfekcyjny świat. Zobacz, że jest piękny dlatego, że jest różnorodny. Nie musisz być idealny, aby żyć. Nikt nie jest. Każdy ma swoje problemy, kompleksy. Ulepszajmy się, ale nie obsesją perfekcjonizmu, tylko świadomą pracą nad sobą, z której czerpiemy przyjemność.
6. Czasami sobie odpuść. Wiem, że to trudne, ale od czasu do czasu spróbuj zrobić coś inaczej niż zaplanowałeś wcześniej. Pozwól sobie na swobodę.
7. Wyłącz od czasu do czasu swojego wewnętrznego krytyka. Nie poprawiaj po sobie. Zrób coś raz i zaakceptuj.
8. Nie bądź sztywniakiem. Mamy ich dosyć w naszym kraju. Bycie ciepłym i dobrym człowiekiem przynosi więcej satysfakcji niż perfekcja. Znajdź radość w dzieleniu się optymizmem. Rozmawiaj z ludźmi. Uśmiechaj się. Słuchaj ich – aktywnie.
9. Znajdź zajęcie, w którym jesteś kompletną łamagą. Zacznij je wykonywać i śmiej się z tego, jak to robisz. Dobrze się przy tym baw. To takie przyjemne uczucie.
10. Wspieraj swój sukces i szczęście, ale nie perfekcjonizm.

Mówię „NIE!” perfekcjonizmowi i wielkie „TAK!” rozwojowi. Rozwijać się to nie znaczy katować umysł, duszę i ciało. Pamiętaj o tym! Bądź wolnym człowiekiem. Ciesz się życiem!

[Źródło zdjęcia]

Podziel się!