„Panując nad emocjami, panujesz nad swoim życiem.” S. Konrad, C. Hendl
Dojrzałość z dorosłością nie ma nic wspólnego. Nie ma też nic wspólnego z wiekiem. Każde dziecko chce być dorosłe. Czekamy do tej cudownej granicy 18 lat. Gdy ją przekroczymy czujemy powiew wolności. Starzenie jest procesem naturalnym, nieodwracalnym. To taki naturalny cykl. Młodość przemija. Starość trwa i trwa. W sumie to trochę niesprawiedliwe. Wiek ludzi wydłuża się z roku na rok. Ale młodość ma wciąż naście lat… Potem człowiek zaczyna się zastanawiać: nad kremem przeciwzmarszczkowym, nad rosnącą wagą, nad pierwszym siwym włosem. Starzejąc się nabiera przekonania, że jest życiowo dojrzały. Dojrzałości swej doszukuje się w doświadczeniach, rozwiązanych problemach, przeżytych wydarzeniach. Zaczyna wiek pychy i twierdzenia, że „ja już tyle przeżyłem”. I co? Naturalnie powinieneś być autorytetem dla innych? Autorytetem, z którego inni powinni czerpać? Przeżyć można wiele, można mieć też wiele lat, wiele zmarszczek, wiele opinii, ale…Ale niekoniecznie trzeba być dojrzałym. Jak zmierzyć dojrzałość? Człowiek kreatywny jest, więc próbuje na różne sposoby. Nie wiem, co to za geniusz był, ale dojrzałość zaczął mierzyć papierem z oceną, egzaminem prawie najważniejszym, bo otwierającym wrota do wielu możliwości. Matura – egzaminem dojrzałości? Jakiej dojrzałości? Może wiedzy? Może kreatywności w ściąganiu, ściemnianiu, radzeniu sobie ze stresem? Może chęci do zdania? Ale dojrzałości? Czy człowiek, który zda jakiś egzamin, to ktoś dojrzały? Oj nie. Taką miarą dojrzałości nie zmierzymy.
Zdefiniowanie dojrzałości nie jest łatwe. To trudny do osiągnięcia stan. Stan, w którym kontrolujesz emocje. Wytrwale. Zanim staniesz się człowiekiem dojrzałym, musisz popracować. Nad sobą. Swoim sercem, głową i wnętrzem. Te trzy rzeczy powinny w równowadze funkcjonować. Dojrzałość nie przychodzi od tak. To walka naszego wewnętrznego ja z otoczeniem. Z emocjami. Walka, którą wielu przegrywa. Ludzie niedojrzali są jak leżące bezpiecznie w pudełku zapałki. Gdy tylko, pojawi się jakiś impuls, bodziec, coś nas rozproszy, zdenerwuje, zapalamy się i płoniemy ogniem emocji. Wybuch może trwać chwilę. Zaślepieni, nie zwracamy na niego uwagi. Wybuchamy i zapominamy. Inni pamiętają. Dojrzałość potrafi panować nad wybuchami. Potrafi wyciszyć wewnętrzne wojny zanim ujrzą światło dzienne.
Gdy emocje biorą górę, ludzie cię słyszą, widzą, obserwują, oceniają i budują sobie twój obraz w swoich głowach. Możesz tysiąc razy być siłą spokoju, a jedna sytuacja spowoduje, że zaczną postrzegać cię jako osobę niestabilną. Osobę, której będą się bali zaufać, powierzyć tajemnicę, swoje życie. Za duże ryzyko.
Każda nieposkromiona emocja niszczy twój wizerunek. Budujesz go latami, rujnujesz w jednej chwili.
Kiedy nie uda ci się zapanować nad sobą, unieś ciężar konsekwencji. Przeproś. Nie chowaj pod dywan. Nie udawaj, że sprawa się nie wydarzyła. Każda twoja emocja, nad którą nie zapanujesz, przeniesie się na innych. Miałeś kiedyś okropnego, wrzeszczącego szefa? Zostałeś publicznie skrytykowany? Ktoś na ciebie nawrzeszczał? Widziałeś kiedyś rodziców krzyczących przy wszystkich na swoje dzieci? Byłeś świadkiem kłótni małżeńskiej? Słyszałeś ciężar wypowiadanych przekleństw? Ile razy to ty byłeś w takiej sytuacji? Twoje emocje mogą zniszczyć drugiego człowieka. Pozbawić go pewności siebie, spokoju wewnętrznego. Twoje zachowanie nigdy nie pozostaje bez echa.
Nie daj się ponieść emocjom. Emocje opadną, a czyny pozostaną. Nieodwołalne. Zapamiętane. Świadczące. Przeciw tobie.
Zapraszam serdecznie do zapisania się na newsletter i komentowania. Dziękuję z góry!
Świetnie ujęty temat w słowa. Emocje często przeszkadzają nam w codziennym życiu i opanowanie ich to prawdziwe wyzwanie.